Bütün mesele, haklılığımızın ve meşruluğumuzun görkemini eylemlerimizle ortaya koymakta/koyabilmekte. Kapitalizmin çarklarını yağlayan -aynı zamanda bizi insanlıktan çıkaran- emeğimizin, alınterimizin hakkını...

Toplumsal cinsiyet eşitsizliği nedeniyle asla eşit olmayan kadınları ve erkekleri ‘arabuluculuk’ marifetiyle uzlaştırmaya çalışmanın eril şiddeti katmerlendirmekten başka bir sonucu...

Duruşmalarda 'takım elbiseliydi', 'sakin ve efendice bir görünümü vardı', 'namusumu temizledim diye savunma yaptı' denilerek serbest bırakılan erkeklerden farklı olarak...

Akbelen'in kadınları, doğanın kucağında pişmiş, bilinci hayattan, yöreden, yaşlılardan kendi deneyimlerinden edinmiş bu kadınlar, tam da sınıfsal kimliklerinin hakkını vererek...

Rejimin ödüllendirip sokaklara saldığı kadın katilleri, tecavüzcüler, istismarcılar karşılarında bizleri bulmalı, kadın özsavunma birimlerinden korkar hale gelmeli

Kaynaşmış, birbirinin dilinden anlayan, hepsinden önemlisi aynı dilden konuşan proletaryanın düşe kalka da olsa, yenilgilerden de geçse kendisi için sınıf...

Değişim zorunluluğu adına özsel olanlardan kolayca vazgeçersek, yapıp etmeye çalıştıklarımızın, uğraş ve hedeflerimizin ne olduğu belirsiz bir balçık halini alması...

Sonuçlarını yaşayarak gördüğümüz gibi toplumsal fay hatlarının derinliği ortada.  Çıkarları ortak sınıf ve kesimlerin mücadele ekseninde hizalanabilmesi için “kendi mahallemiz”den...

Asıl yenilgi ise pes ederseniz gösterir kendini. Asıl yenilgi sadece aldığınız darbeleri düşünürseniz gelir yerleşir hayatınızın orta yerine. Kollarınızı yana...

Kadınlar politikada daha görünür ve güçlü oldukça örnek gösterilen kadın imajı da dönüşüyor; mücadele eden, kimliğine sahip çıkan, haksızlığa boyun...