Gericiliğin hedefinde toplumsal cinsiyet eşitliği var. Çünkü toplumsal cinsiyet eşitsizliği temelinde körüklenen tüm şiddet biçimleri besinini erkek-devletin politika ve uygulamalarından alıyor
Yalnız olduğumuzu düşünüyoruz ama değiliz! Yalnız olduğumuzu düşündüğümüz zaman yalnızlaşmaya başlıyoruz aslında. Yalnız değiliz oysa, kendimizi bir başına hissetmemiz bile verili düzenin bize -zorla ya da onaylatarak- içirdikleri sayesinde
Eylemin değiştirici gücünün, kendimizdeki değişim ve dönüşümle birleşebildiği oranda daha büyük yaratıcılıkların, daha büyük hamlelerin, daha sonuç alıcı adımların da yolunu açacağını biliyoruz
El Ahli Hastanesi'nin bombalanmasından sonra el kadar bebeklerin cansız bedenlerini göğüslerine basan kadınlara bakın... O yorgun yüzlerin isyanının dile gelişidir 7 Ekim
Kadınların kadın olmaktan kaynaklanan sorunlarını yok saymadan, bunun yaşattığı çıplak aşağılanma, duygusal ketlenme, mobbing... kısacası yaşadıkları bütün yoksunluklar üretim alanında mücadeleye atılması için hangi eşikleri aşması gerektiğini düşündürmeli bize. Çünkü bütün bunları dikkate almayan bir örgütlenme ona biçtiğimiz öncü misyonunun erimini de gösterecektir
Bütün mesele, haklılığımızın ve meşruluğumuzun görkemini eylemlerimizle ortaya koymakta/koyabilmekte. Kapitalizmin çarklarını yağlayan -aynı zamanda bizi insanlıktan çıkaran- emeğimizin, alınterimizin hakkını verme bilincini edinmekte, bunun bilincine varmakta... Sonra gelsin en anlamlı ve kalıcı deneyim: Eylem!
Toplumsal cinsiyet eşitsizliği nedeniyle asla eşit olmayan kadınları ve erkekleri ‘arabuluculuk’ marifetiyle uzlaştırmaya çalışmanın eril şiddeti katmerlendirmekten başka bir sonucu olmaz
Duruşmalarda 'takım elbiseliydi', 'sakin ve efendice bir görünümü vardı', 'namusumu temizledim diye savunma yaptı' denilerek serbest bırakılan erkeklerden farklı olarak sistematik şiddet gören kadınlar tıkıldıkları evlerde yaşadıkları işkenceye boyun eğmeyip ‘özsavunma’ya başvurdukları için dört duvar arasına tıkılarak ömür boyu cezalandırılmaya çalışılıyor
Akbelen'in kadınları, doğanın kucağında pişmiş, bilinci hayattan, yöreden, yaşlılardan kendi deneyimlerinden edinmiş bu kadınlar, tam da sınıfsal kimliklerinin hakkını vererek yürüyorlar
Rejimin ödüllendirip sokaklara saldığı kadın katilleri, tecavüzcüler, istismarcılar karşılarında bizleri bulmalı, kadın özsavunma birimlerinden korkar hale gelmeli
Kaynaşmış, birbirinin dilinden anlayan, hepsinden önemlisi aynı dilden konuşan proletaryanın düşe kalka da olsa, yenilgilerden de geçse kendisi için sınıf olma bilincine bütün bu yolları adımlayarak ulaşmışlardı
Değişim zorunluluğu adına özsel olanlardan kolayca vazgeçersek, yapıp etmeye çalıştıklarımızın, uğraş ve hedeflerimizin ne olduğu belirsiz bir balçık halini alması neredeyse kaçınılmazdır