Suriye’de Alevi kadınlar, boşaltılan köylerde nöbet tutarak; sağlık, gıda ve sığınma ihtiyaçlarını organize eden yerel kadın ağları oluşturdu. Kaçırılan kız çocukları için aileler birleşti. Kadınlar kefen giyerek sokaklara çıktılar; “Ölüme hazırız ama teslim olmayız.” dediler. Bazı cenazelerde geleneksel zılgıtlar bir protestoya dönüştü. Ağıtlar artık sadece yas değil, aynı zamanda direnişin de mesajıydı
Yıllardır savaş ve çatışmaların ortasında kalan Suriye’nin, 8 Aralık günü Colani yönetimindeki cihatçı çetelere, ABD öncülüğündeki emperyalist odaklar tarafından teslim edildiğine hep birlikte tanık olduk. Paramparça edilmiş bir medeniyetin yıkıntıları arasında filler tepişirken, tüm renkliliğiyle bir arada yaşayan halklar bir kez daha eziliyordu. Özellikle ideolojik olarak seküler yaşamı hedefine koyan Colani liderliğindeki HTŞ, soykırımına “Esad artığı” propagandasıyla Alevilerden başladı. Alevilerin yaşadığı Lazkiye’den Tartus’a kadar, tüm dünyanın gözü önünde apaçık şekilde soykırım suçu işlenirken, sözüm ona “demokrasi beşiği” ülkeler ise utanmadan, sıkılmadan üç maymunu oynamaya devam ettiler.
Ortadoğu: Küresel Güçlerin Çatışma Kavşağı
Ortadoğu’da savaş ve çatışmaların yaşandığı Filistin, Lübnan, Suriye ve Irak gibi ülkelerin tek tek dağıtılması yalnızca içeride yaşanan mezhepsel çatışmaların sonucu değildir. Hepimiz biliyoruz ki bu çatışmalar, küresel emperyalist güçler ve onların yerelde oluşturdukları işbirlikçileri tarafından fırsata çevrilmektedir. Filistin, Lübnan ve Suriye’nin sahip olduğu yerüstü ve yeraltı zenginlikleri, emperyalist merkezler için büyük önem taşımaktadır. Bu bölge, dünya ekonomisini belirleyen ABD ile Çin-Rusya ekseninin en kritik çatışma kavşaklarından birini oluşturmaktadır. Bu zenginlikler, halklara refah getirmedi; tam tersine, Alevilerden Hristiyanlara, Kürtlerden Dürzilere kadar tüm topluluklara yıkım ve ölüm getirdi.
HTŞ ve Colani: Suriye Halklarının Başına Musallat Edilen Tehdit
Bu hesaplar, katil Colani ve cihatçı HTŞ’yi Suriye’nin başına musallat etti. Her zamanki gibi bu kaosun bedelini halklar ödüyor. HTŞ özellikle Alevileri ve Hristiyanları hedef alıyor. Bu halkların Kürtlere ve Dürzilere göre daha örgütsüz, korumasız ve savunmasız olması, katliamları ve soykırımları derinleştiriyor. Alevi köylerinde toplu mezarlar bulunurken, kayıp kadınların akıbetine dair her haber yeni bir travma yaratıyor.
HTŞ’nin son haftalarda Lazkiye kırsalında gerçekleştirdiği saldırılarda, onlarca Alevi köyü ağır top atışlarıyla hedef alındı. Sadece bu ay, Ceble yakınlarında çoğu kadın ve çocuk 14 sivil hayatını kaybetti. Alevi köylerinde sokağa çıkmaya korkan kadınlar, top seslerinin arasında temel ihtiyaçlarını dahi karşılayamaz hale geldi. İdlib’in batısındaki Alevi köylerine yapılan baskınlarda kadınların kaçırıldığı, bir kısmının fidye için tutulduğu, bir kısmının ise zorla evlendirildiği ya da toplu tecavüze maruz bırakıldığı bilgileri, köylerden kaçabilen tanıklar tarafından uluslararası insan hakları kuruluşlarına bildirildi. Ancak dünya kamuoyu, tüm bu olan biten karşısında aynı sessizlikle yaşananlara karşı kayıtsızlığını koruyor. Bugün itibarıyla kaybolan onlarca kadının akıbeti hâlâ bilinmiyor.
Reuters Haber Ajansı’na göre, 8 Aralık’tan bu yana yaşları 16 ile 39 arasında değişen 33 Alevi kadın fidye karşılığında kaçırıldı. Kaçıranlar, ailelerden 1.500 ila 100.000 dolar arasında değişen miktarlarda fidye talep etti. Ancak Alevi kaynaklar, kaçırılan kadın sayısının resmi açıklamalardan çok daha yüksek olduğunu belirtiyor. Sosyal medyada yürütülen “Alevi Kadınlar İçin Çığlık” adlı kampanyanın yürütücülerine göre, 8 Aralık’tan bu yana Lazkiye, Tartus, Banyas, Hama ve Humus şehirlerinde toplamda 90 Alevi kadın kaçırıldı.
Örneğin, 21 Mayıs’ta Safita’da kaçırılan Abir Süleyman adlı Alevi kadın için fidyeciler, ailesine 15 bin dolar ödemeleri hâlinde Abir’i serbest bırakacaklarını aracılar yoluyla bildirdi. Ailesi borç harç bulup parayı İzmir’deki bir hesaba aktardı (Reuters’ın aktardığı bilgilere göre); ancak ödemeye rağmen Abir’den bir daha haber alınamadı.
Suriye’de, başta Alevi kadınlar olmak üzere bölgedeki kadınların tamamının bu şeriatçı, dinci ve milliyetçi gelişmelerden her gün en büyük zararı nasıl gördüklerini izliyoruz. Militarizmin artışıyla birlikte erkek egemenliği, kadın ve LGBTİ+ düşmanlığı her zaman paralel gelişiyor. HTŞ’nin kontrolündeki bölgelerde LGBTİ+’ların infaz edilmesi, “dini infaz videoları”yla halka gözdağı verilmesi, kadınların zorla evlendirilmesi ve tecavüzün savaş taktiği olarak kullanılması, sistematik soykırımın homofobik ve cinsiyetçi yüzünü açıkça gösteriyor.
Alevi kadınlara yönelik toplu katliamlar, sistematik cinsel şiddet, kaçırılma ve kaybedilme vakaları kayıt altına dahi alınmadığı için bu konuda istatistikî verilere ulaşabilmek neredeyse imkânsız. Sadece Lazkiye kırsalında son iki yılda kaybolan Alevi kadınların sayısının 200’ü aştığı tahmin ediliyor. Bu kadınların bir kısmının HTŞ’nin kurduğu “Şeriat Mahkemeleri”nde sahte yargılamalarla ölüm cezasına çarptırıldığı, bir kısmının ise cihatçıların “ganimeti” olarak başka bölgelere götürüldüğü ifade ediliyor.
Sessizlikten Direnişe!
Bu coğrafyada yaşayan kadınlar olarak, kadın çığlıklarının yankısız kalışına ilk kez tanıklık etmiyoruz; İsrail’in Filistin halkına uyguladığı soykırım vahşetinden, Saddam’ın Irak’ına, İran’ın molla rejimine ve birçok Ortadoğu ülkesindeki aşiretçi ve mezhepçi iktidar kavgalarına kadar bu duruma hep tanık olduk. Ancak Alevi kadınların maruz kaldığı cinsel saldırı ve soykırımın sessizleştirilmesi, tarihe özellikle “kimsesiz kadın soykırımı” olarak geçecek büyüklükte bir insanlık suçu örneği oluşturuyor. Bu gerici ve eril iktidarların yıllardır süren insanlık dışı saldırıları karşısında hayatta kalmaya çalışan kadınlar, anayasal ve hukuksal hiçbir dayanakları olmadan, korunaksız bir yaşam mücadelesi içinde seslerini tüm dünyadaki kız kardeşlerine ulaştırabilme kararlılığıyla teslim olmuyorlar.
Suriye’de Alevi kadınlar, boşaltılan köylerde nöbet tutarak; sağlık, gıda ve sığınma ihtiyaçlarını organize eden yerel kadın ağları oluşturdu. Kaçırılan kız çocukları için aileler birleşti. Kadınlar kefen giyerek sokaklara çıktılar; “Ölüme hazırız ama teslim olmayız.” dediler. Bazı cenazelerde geleneksel zılgıtlar bir protestoya dönüştü. Ağıtlar artık sadece yas değil, aynı zamanda direnişin de mesajıydı. Bugün Suriyeli Alevi kadınların bu direnişi, sadece bir hayatta kalma çabası değil; aynı zamanda insan onurunu koruma mücadelesinin de adıdır.
Barış ve Eşitlik Umudunu Büyütelim!
Bu gerçekler karşısında açıkça görülüyor ki, Ortadoğu’da kalıcı barış ve eşitlik yalnızca silahların susmasıyla değil; halkların, inançların ve kadınların özgürleşmesini hedefleyen köklü bir toplumsal dönüşümle mümkündür. Alevi kadınların, tüm unutturulma ve sessizleştirilme çabalarına rağmen direnişten vazgeçmeyen kararlı duruşu, bu dönüşümün zeminini oluşturan en güçlü iradelerden biridir.
Soykırıma karşı DAYANIŞMA, sessizliğe karşı ÇIĞLIK olalım!
